Boże Narodzenie

Nasza wiara ma w sobie wiele tajemnic,  których zapewne nigdy nie zrozumiemy w pełni.  Jedną z nich jest niewątpliwie Boże Narodzenie. Wbrew pozorom jest to coś więcej niż Wigilijna kolacja i dzielenie się opłatkiem,  a nawet pasterka.  Prawdziwy Bóg.  Ten który ma władzę nad całym światem i jednym słowem może stworzyć wszystko,  staje się człowiekiem.  Przychodzi na świat jako małe,  niewinne i bezbronne dziecko.  Uniża się i staje jednym z nas. Porzuca to co Boskie i odległe by ukazać,  że chce być blisko nas.  Pragnie być częścią naszego świata.  On nie wstydzi się tego co stworzył.  Nie wstydzi się człowieka i staje się nim.  Jezus jest człowiekiem w 100%. Ma rodowód,  ciało i ludzką matkę.  Tylko ktoś szalenie zakochany jest gotowy na takie poświęcenie.  Bóg zdaje sobie sprawę,  że ludzie nie zobaczą w Nim Boga,  że Go odrzucą,  wyśmieją i zabiją.  Jednak On nie ma wątpliwości, że chce to zrobić.  Święta Bożego Narodzenia poprzedzał Adwent,  który dobiega końca.  Był to czas,  by iść za wezmaniem św Jana i "prostować ścieżki Panu ", by przygotować dla Niego miejsce w sercu.  Jezus narodził się 2000 lat temu,  jednak nie chce poprzestać na tym.  On pragnie narodzić się również w naszym życiu.  Maryja nosiła Jezusa w swoim ciele i my również powinniśmy to czynić.  Tak jak ona powinniśmy być miejscem w którym mieszka sam Bóg.  "Niech tak się stanie". Maryja powierzyła całą siebie Jego woli. W tym krótkim wyznaniu zawierzyła Mu całe życie.  Niech te Święta będą okazją do powierzenia się Naszemu Panu i Jego narodzin w naszym życiu.

Dlaczego odchodzimy od Boga?

Bóg jest naszym najlepszym Ojcem,  przyjacielem,  pomocą,  ostoją we wszystkich problemach.  Jest przy nas zawsze.  Kocha nas bez względu za wszystko i w dodatku kocha tak,  że oddał za nas życie.  Oddał życie za relację z nami.  Jest wszystkim.  Mimo tego,  że wiemy doskonale jaki On jest,  często nie ma nas przy Nim.  Odłączamy się i nie chcemy Jego pomocy.  Odrzucamy Jego miłość.  Odrzucamy najważniejszą w naszym życiu relację.  Owszem,  czasami dzieje się to przez złego,  który tylko chce nas zniszczyć,  ale najczęściej to jest tylko i wyłącznie nasz wybór!  To my decydujemy że nie chcemy się modlić,  to my odkładamy jak najgłębiej na półkę Pismo Święte.  Dlaczego tak jest?  Dlaczego odrzucamy największy dar?  Dlaczego odrzucamy to,  co On chce zaoferować.  Przecież żadne doczesne sprawy nie dadzą nam tego wszystkiego,  nie dadzą prawdziwego pokoju i miłości.  Otrzymamy tylko pozorne szczęście,  a w głębi serca smutek i odrzucenie.  Dlaczego więc skoro zdaję sobie sprawę z tego wszystkiego dalej tkwię w grzechu?  Nie wiem.

Niewierny Tomasz

Wiele razy słyszy się, że ludzie mówią o sobie jako o niewiernym Tomaszu, bo potrzebują dowodu na istnienie Boga. Sęk w tym, że Tomasz taki nie był. On nie został zazwany „niewiernym” dlatego, że potrzebował jakiegoś znaku by uwierzyć, ale dlatego że widział wiele, a nie uwierzył. Tomasz był jednym a apostołów, czyli najbliższych uczniów Chrystusa. Na pewno widział wszystkie cuda, uzdrowienia które dokonywał Chrystus, pewnie również sam dzięki mocy Boga czynił to samo. Mimo wszystko nie uwierzył. Jezus zapowiadał wielokrotnie, że musi cierpieć, ale zmartwychwstanie. Kiedy już to się wydarzyło Tomasz potrzebował dowodu. Musiał wsadzić swojego palucha w dziury po ranach. Wtedy właśnie padły pewnie wszystkim znane i jedno z najpiękniejszych wyznań wiary:,,Pan mój i Bóg mój”. Nie porównujmy się do tego apostoła, bo zapewne nikt z nas nie widział tego, co mu było dane zobaczyć. Jednak nie traktujmy tego jako usprawiedliwienia naszej niewiary. Bóg w naszym życiu działa naprawdę spektakularne rzeczy. Szkoda tylko że nie podpisuje się pod nimi. Wszystko łatwo jest wytłumaczyć przypadkiem. Jeden ksiądz powiedział kiedyś, że przypadek to kryptonim niewidzialnego Pana Boga. I tak rzeczywiście jest. Światem rządzi Bóg, nie żadna siła, nie fatum, tylko ON-wszechmogący Bóg.

Jak mało się modlimy

Dzisiaj myślę o tym, jak naprawdę mało czasu poświęcamy na modlitwę, jak mało czasu ja poświęcam na modlitwę. Żyjemy praktycznie w ciągłym pędzie. Każdą minutę mamy zajętą czymś innym, miliony zajęć a tylko 24 godziny. Ciężko gdzieś wpleść pomiędzy to wszystko kilka minut na modlitwę. A jednak może to nie do końca tak? Czy gdybyśmy chcieli zacząć biegać, jeździć na rowerze, malować, oglądać ulubiony serial, czy spotkać się z najbliższym przyjacielem, to znaleźlibyśmy trochę czasu? Myślę że tak! Gdyby ktoś z nas zaplanował regularne bieganie, to na 100% znalazłby tą godzinę kilka razy w tygodniu na treningi, bo wiedziałby, jak ważna jest regularność. A to przecież w modlitwie też jest potrzebne! Wiara to relacja między nami a Bogiem i ona również wymaga czasu i regularności. Potraktujmy to jak relację z bliskim przyjacielem. Przecież znajdujesz czas żeby od czasu do czasu się spotkać, popisać na facebooku, zadzwonić lub wysłać smsa. A może wyślij też czasem Bogu smsa? Daj mu znać jak się czujesz, co się właśnie stało, co przeżyłeś. Napisz do Niego list krótszy bądź dłuższy, jaki chcesz i o czym chcesz. Posiedź czasem z Bogiem przy kawie i słuchaj tego co On ma ci do powiedzenia poprzez Pismo Święte.
Wczoraj podczas adoracji Najświętszego Sakramentu dostałam odpowiedź na pytanie, które od dawna sobie zadawałam. Strasznie chciałam usłyszeć głos Boga i wiedzieć, czego On ode mnie oczekuje i co do mnie mówi. Odpowiedzią była Ewangelia. Przecież tam są zapisane słowa samego Boga! Jezusa. Bez pośredników, bez proroków. Sam Bóg w osobie Syna Bożego mówi do nas. Daje nam wskazówki jak żyć, jak postępować, czego od nas oczekuje i kim jest. Dlaczego tak rzadko po nią sięgamy? Zadajemy Bogu miliony pytań oczekując odpowiedzi, a przecież Bóg już dawno odpowiedział na nie w Ewangelii, bądź innych księgach Pisma Świętego. Każda forma relacji, kontaktu z Bogiem jest modlitwą. Są miliony sposobów żeby o nią zadbać. Pielęgnujmy naszą relację z Nim. To nasz Ojciec, który nigdy nas nie opuści i nigdy nie kochał, nie będzie kochał nas bardziej ani mniej niż teraz, ale kontakt jest rzeczą o którą naprawdę warto dbać.

Gdzie jesteś?

Rdz 3, 6-10
Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi, który był z nią: a on zjadł.  A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski. 
Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu.  Pan Bóg zawołał na mężczyznę i zapytał go: "Gdzie jesteś?"  On odpowiedział: "Usłyszałem Twój głos w ogrodzie, przestraszyłem się, bo jestem nagi, i ukryłem się".


Gdzie jesteś? Warto zadać sobie to pytanie za każdym razem gdy zgrzeszymy. Gdzie jesteś względem Boga, czy tak jak Adam chowasz się przed Bogiem, próbując zwalić winę na innych ludzi lub okoliczności, nie widząc w tym swojej winy, nie próbując nawet przeprosić. A może wręcz odwrotnie, kiedy zgrzeszysz błagasz Boga o przebaczenie? Naszym częstym błędem jest oddalanie się od Boga po popełnieniu grzechu. Staramy się ukryć przed Bogiem aż do następnej spowiedzi, kiedy znowu będziemy mogli stanąć przed Nim z "czystą kartą". Ale nie o to przecież chodzi! Człowiek jest grzesznikiem i Bóg doskonale wie o tym, że człowiek będzie grzeszył. Cechą Boga jest to, że On kocha nas zarówno z "grzechem na sumieniu", jak i bez. Patrzy na nas tak samo, z miłością, która nie może być już większa. To nam, ludziom, grzech zatarł obraz Boga, to my się przed nim schowaliśmy, oddaliliśmy. Często gdy zgrzeszymy, boimy odezwać się do Boga. Ilu z nas modli się po popełnieniu grzechu? A powinniśmy. Powinniśmy się modlić, aby dalej nie grzeszyć, aby zdobyć od Boga potrzebną siłę, bo grzech nigdy nie jest raz, pociąga za sobą dalsze zło. Grzeszymy dalej, bo przecież już i tak zgrzeszyliśmy. Bóg dał nam cudowny sakrament Pokuty i Pojednania, gdzie możemy prosić o przebaczenie i je otrzymać. Każdy grzech, który pokazuje nam że jesteśmy grzesznikami, powinien nas mobilizować do rozmowy z naszym Ojcem , który kocha nas mimo to wszystko. Nie ukrywajmy się, nie warto. Stańmy w prawdzie o samych sobie i względem Boga uznajmy naszą słabość.

Słowo Boga

Rdz 1, 1-3
Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię.  Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami.
Wtedy Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!» I stała się światłość.

Słowo Boga różni się od słowa człowieka. Nasze słowo jest tak mało wartościowe. Jak często okazuje się ono kłamstwem, nieprawdą. Słowo Boga jest inne. Ono ma ogromną wartość. Potrafi budować, przemieniać i sprawiać nowe rzeczy. Na początku nie było nic. Ziemia była bezwładem i pustkowiem. Wystarczyło słowo Boga i świat został stworzony. Słowo Boga w dalszym ciągu ma moc. Ta moc nadal jest obecna w Piśmie Świętym. Biblia to nie tylko zapisane parę tysięcy lat temu historie. Jest to żywe Słowo, pełne obecności Boga, które On do nas kieruje. Nadal ma Ono siłę zmieniać i budować na nowo, szczególnie nasze życie. Żadne słowo ludzkie, żadne konferencje, teologiczne wykłady nie sprawią tyle, ile żywe Słowo przez nas przyjmowane. Należy codziennie "karmić się" Jego słowem. Słowo Boże nie tylko dostarcza nam informacji o tym, kim jest Bóg, co tak właściwie mamy w życiu robić, ale przede wszystkim pogłębia relację z samym jego autorem, czyli Bogiem.

Przyjaciele Hioba

Hi 2, 11-13
Usłyszeli trzej przyjaciele Hioba o wszystkim, co na niego spadło, i przyszli, każdy z nich z miejscowości swojej: Elifaz z Temanu. Bildad z Szuach i Sofar z Naamy. Porozumieli się, by przyjść, boleć nad nim i pocieszać go.  Skoro jednak spojrzeli z daleka, nie mogli go poznać. Podnieśli swój głos i zapłakali. Każdy z nich rozdarł swe szaty i rzucał proch w górę na głowę.
Siedzieli z nim na ziemi siedem dni i siedem nocy, nikt nie wyrzekł słowa, bo widzieli ogrom jego bólu

Myślę dzisiaj o milczeniu. Hiobowi życie przewróciło się do góry nogami. Przyszli do niego trzej przyjaciele, którzy dowiedzieli się o jego nieszczęściach. Chcieli go pocieszyć. Ale co zaskakujące nikt z nich nie powiedział ani słowa. Nie mieli przygotowanej żadnej motywacyjnej mowy, która miałaby Hioba podnieść na duchu. Gdy go zobaczyli zapłakali nad nim. Był w tak ciężkim stanie. Przyjaciele jednak nie zaczęli go pocieszać, mówić że będzie dobrze. Usiedli tylko z nim i siedzieli. Po prostu z nim byli. Może tak właśnie jest z Bogiem, kiedy my doświadczamy jakichś nieszczęść. Może właśnie wtedy On siada obok nas i po prostu milczy. Towarzyszy nam w tym bólu, po prostu z nami jest. Jak przyjaciel. Może nic nie mówi, bo pewnie i tak byśmy go nie słuchali. Ale jest. Nie opuszcza nas, bo jest naszym prawdziwym przyjacielem.

Po co się modlę?

Po co w ogóle się modlić? Jaki ma sens klepanie kolejnych formułek?
Wiele osób nie modli się, bo tak naprawdę nie rozumie po co się modlić. Nie mam pojęcia dlaczego modlą się inni, mogę natomiast powiedzieć, dlaczego ja to robię. Dla mnie liczy się przede wszystkim spotkanie z Bogiem, moim Panem, Zbawicielem i ukochanym Ojcem. Jest to moment w którym mogę szczerze z Nim o wszystkim porozmawiać, wyżalić się, podziękować, uwielbić, czy prosić. W codziennym życiu tak często zapominam że On jest tuż obok, mimo że staram się Nim naprawdę żyć. Chwila na modlitwę jest momentem w którym sobie o tym wszystkim przypominam .Przypominam sobie kto jest obok mnie, kto mnie prowadzi, dzięki komu jestem tym, kim jestem i dzięki komu żyję. Jest to najpiękniejsza chwila dnia, kiedy mogę zapomnieć o obowiązkach i spędzić czas z Kimś, kto kocha mnie tak, że oddał za mnie życie, kto ukochał mnie tak bardzo, że stworzył dla mnie świat i kto kocha mnie zupełnie bezinteresownie, bo po prostu jestem, bez względu na to jaka jestem i co robię. Czasami nie mam zielonego pojęcia co mam powiedzieć Bogu i milczę, ale Bóg jest także w tym milczeniu. On jest wtedy ze mną, nie zostawia mnie, bo nie mam nic ciekawego do powiedzenia. On jest, zawsze jest. Czasami mam wrażenie że ta chwila ciszy to jedna z moich "najlepszych" modlitw. Skupiam się wtedy tylko i wyłącznie na Bogu, na Jego miłości i obecności. Nie muszę skupiać się na słowach, tylko na byciu razem z Nim. Na tym, że On jest właśnie obok mnie. Więcej mi nie potrzeba.

Do czego ja jestem powołany?

Mk 3, 13-19
Jezus wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki, i by mieli władzę wypędzać złe duchy.
Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał.

Nie każdy mógł być apostołem. Bóg powołał tych, których sam chciał. Może dziś jest ten dzień, aby zastanowić się, do czego MNIE powołuje Chrystus? Bóg powołuje każdego z nas do innej rzeczy. Ze względu na swoje talenty, poglądy, sytuacje w których się znajdujemy, lub znajdowaliśmy, każdy może służyć Bogu w inny sposób . Nie ma powołania złego, czy gorszego, jest ono po prostu inne i my powinniśmy odnaleźć swoje.

Jako ludzie wierzący wszyscy jesteśmy jednak powołani do głoszenia innym Chrystusa. Mamy być tymi, którzy przekazują innym wiarę. Nie jest to zadanie tylko dla księży, czy sióstr zakonnych, to zadanie dla każdego Chrześcijanina. Każdy z nas ma odmienny sposób Jego głoszenia i dzięki temu możemy dotrzeć do każdego człowieka. Jedni potrzebują wyjaśnienia kim jest Bóg, inni świadectwa życia, a kolejni potrzebują prawdziwie doświadczyć Jego obecności. Wykorzystajmy więc nasze talenty i możliwości żeby szerzyć królestwo Boże tam, gdzie się obecnie znajdujemy.

„WY JESTEŚCIE SOLĄ ZIEMI, WY JESTEŚCIE ŚWIATŁEM ŚWIATA” (por. Mt 5, 13-14)

Bóg na pierwszym miejscu

"Gdzie Bóg jest na pierwszym miejscu, tam wszystko jest na swoim miejscu"

Bóg ma być w naszym życiu na pierwszym miejscu. To Jego miłość ma determinować każdy nasz czyn, czy słowo.  Czasami ludzie wyobrażają sobie, że żeby Bóg był w centrum naszego życia to trzeba być siostrą zakonną lub księdzem i klepać kolejne "Zdrowaśki". Jednak Bóg chce być w centrum życia każdego z nas. Oczekuje od nas przede wszystkim miłości. Gdy kocham Boga, to staram się również przestrzegać Jego przykazań. Staram się postępować według Jego woli. To nie tylko zmawianie kolejnych modlitw, to życie Bogiem, trwanie w Jego obecności. Ofiarowanie mu codziennych czynności, trudów, zmartwień, ale też i radości. To ofiarowanie czegoś od siebie dla drugiego człowieka, bo „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”. To powierzenie mu całego mojego życia, nie tylko chwili modlitwy, ale całego dnia, każdej godziny, minuty. To jak chodzenie z Bogiem za rękę, bo On zawsze jest przy nas.

"Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i robi się gorsze przedarcie.
Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki; i wino przepadnie, i bukłaki. Lecz młode wino należy lać do nowych bukłaków»."

Nie da się "trochę" żyć Bogiem, ani "trochę" być chrześcijaninem. Możemy być albo nie. Do nas należy wybór. Bukłaki są naszym sercem, zranionym, poniszczonym, zepsutym przez grzech. Winem jest łaska Boga. Nie da się jej w pełni przyjąć, jeśli nie otworzymy całkowicie swojego serca. Nie da się przyjąć łaski tu i tu, ale tam zostawić tego całego syfu. Nie!"Wasza mowa niech będzie: "Tak - tak, nie - nie".  Albo otwieramy się na Boga i Jego działanie w naszym życiu, albo zostajemy tam gdzie jesteśmy.

Miałam w swoim życiu taką sytuację, kiedy powiedziałam że nad niektórymi grzechami chcę pracować, a inne chcę zostawić w spokoju. Nie wyszło. Nie da się jednocześnie trwać w łasce i trwać w grzechu, nie można dwóm panom służyć. Życie jest pełne wyborów, a nie kompromisów. Musimy wybrać, czy całkowicie zaufamy Bogu, czy wybierzemy grzech.

"Ja wiem co chcesz Mi powiedzieć

Chociaż czasem nic nie mówisz

Wiem też dobrze to co czujesz

Choć tym ze Mną się nie dzielisz"

Panie, dziękuję Ci że Tobie nie muszę niczego tłumaczyć, bo Ty wszystko rozumiesz. Nie muszę mówić jeśli nie chcę, lecz kiedy pragnę, Ty mnie wysłuchasz. Dziękuję że zawsze jesteś przy mnie, dziękuję, że pocieszasz kiedy płaczę i że jesteś kiedy cierpię. Nie potrafię pojąć Twojej miłości. Nie rozumiem tego jak możesz mnie kochać, kogoś kto tak często Cię odrzuca,  kto tak często Cię rani. Dziękuję Ci za tą miłość, mam nadzieję że kiedyś ją zrozumiem i nauczę się kochać innych tak jak Ty.

 Mk 2,13-17

Potem wyszedł znowu nad jezioro. Cały lud przychodził do Niego, a On go nauczał.  A przechodząc, ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!». On wstał i poszedł za Nim.
 Gdy Jezus siedział w jego domu przy stole, wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem i Jego uczniami. Było bowiem wielu, którzy szli za Nim. Niektórzy uczeni w Piśmie, spośród faryzeuszów, widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: «Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?»  Jezus usłyszał to i rzekł do nich: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».

Bóg tak przychodzi do każdego z nas. Przychodzi do nas grzesznych, nieidealnych, pełnych wad i mówi "Pójdź za mną!". On pragnie przemieniać nasze życie. Doskonale wie jak ono wygląda, wie że potykamy się na każdym kroku, ale Mu to nie przeszkadza. Właśnie takich nas pragnie. Mimo że inni już dawno nas skreślili, obrzucili błotem, On nigdy tego nie zrobi. Wie kim jesteśmy i jacy możemy być, kiedy przyjmiemy Jego łaskę. On właśnie na to czeka, by wejść w cały nasz życiowy syf, wszystkie problemy, smutki i grzechy. Lewi (Mateusz) był poborcą podatkowym, był nienawidzony i uznawany przez Żydów za grzesznika. Bóg przyszedł właśnie do Niego i to właśnie jego wybrał do grona swoich apostołów i zmienił radykalnie jego życie. Rozejrzyjmy się, może to właśnie dziś Bóg pragnie przyjść do Ciebie i przemienić Twoje życie?

Panie jeśli zechcesz

Mk 1,40-45

Wtedy przyszedł do Niego trędowaty i upadłszy na kolana, prosił Go: «Jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić».  [A Jezus], zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: «Chcę, bądź oczyszczony!»  Zaraz trąd go opuścił, i został oczyszczony.  Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił,  mówiąc mu: «Bacz, abyś nikomu nic nie mówił, ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich».  Lecz on po wyjściu zaczął wiele opowiadać i rozgłaszać to, co zaszło, tak że Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta, lecz przebywał w miejscach pustynnych. A ludzie zewsząd schodzili się do Niego.

"Jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić" Oto przykład całkowitego zdania się na łaskę Boga. Czy ja tak potrafię? W naszych modlitwach prosimy o bardzo wiele rzeczy i są to często bardzo dobre intencje takie jak zdrowie, szczęście, miłość, ale czy zostawiamy tam miejsce dla woli Bożej. Czy jesteśmy przygotowani na to, że może Bóg ma w obecnej chwili inny plan dla nas, niż oczekujemy? Trędowaty z Ewangelii mimo swojego trudnego położenia w jakim znajdowali się chorzy na trąd w tamtych czasach, cały czas był otwarty na wolę Boga. Nie żądał, lecz pokornie prosił, a Bóg go wysłuchał.

Bóg czyni w naszym życiu wiele cudów, niektóre są wielkie inne mniejsze. Nie trudno zrozumieć radości trędowatego z uzdrowienia i jego chęci podzielenia się tym ze wszystkimi i choć nie należy w tym aspekcie naśladować jego nieposłuszeństwa i rozgłoszenia cudu, ale możemy się zastanowić, czy my także mamy taką chęć głoszenia innym Dobrej Nowiny i opowiadaniu o działaniu Boga w naszym życiu?

Strefa komfortu

Jr 6,16

To mówi Pan:
"Stańcie na drogach i patrzcie,
zapytajcie o dawne ścieżki,
gdzie jest droga najlepsza - idźcie po niej,
a znajdziecie dla siebie wytchnienie.
Ale powiedzieli: "Nie pójdziemy". 

No właśnie. Tak to czasem z nami bywa, że wszystko chcemy robić po swojemu. W swoim życiu bardzo często błądzimy i zdajemy sobie z tego doskonale sprawę. Czasami wiemy też, co powinniśmy w danej sytuacji zrobić, jaką drogą pójść, ale tego nie robimy. Dlaczego?  Dlaczego nie chcemy, żeby było lepiej? Bóg mówi przede wszystkim o grzechu. Nie trudno się domyślić, że tą najlepszą drogą jest droga z Bogiem, na której możemy znaleźć wytchnienie od naszych złych nawyków, czy mówiąc wprost grzechów. Często jest tak, że gdy dość długo trwamy w tym, zaczynamy się przyzwyczajać. Zaczynamy w tym dole budować sobie wygodne gniazdko, byle tylko nic nie ruszyć. Tak pozornie jest łatwiej, nie trzeba się starać, nic robić. Ale czy wtedy jest lepiej? Nie oszukujmy się, grzech i zło zawsze będzie nas niszczyć, a szatan lubi działaś niezauważony. Będzie powoli konsekwentnie podkopywał nam ten dół, byśmy wpadli jeszcze głębiej. Prowadzi nas do samozagłady. Bóg nie daje tylko tej pozornej wygody, tylko daje prawdziwą wolność. Daje miłość, szczęście i wytchnienie. Jest tą drogą, którą powinniśmy w naszym życiu kroczyć, bo tylko na niej jest rzeczywiście światło. Może zmienić nasze życie i wygrzebać nas z naszych grzechów. Bóg pragnie naszego nawrócenia, chce byśmy odpowiedzieli Mu "pójdziemy". Może jest to wybór, który wiąże się z wyjściem poza strefę komfortu naszych grzechów, może jest ciężka, ale trzeba powalczyć o siebie - trzeba walczyć o zbawienie.

Cel

Ludzie w życiu kierują się różnymi wartościami. Dla jednych ważne są pieniądze, kariera, dla innych szczęśliwa rodzina, podróże, czy po prostu spokojne życie. Dążymy do tego za wszelką cenę. Czasami jednak nie wszystko idzie po naszej myśli. Ktoś z rodziny choruje, szef wyrzuca nas z pracy... Pierwszą osobą do obwiniania staje się wtedy Bóg. To do Niego mamy pretensje o to, co się stało. Przecież Bóg jest dobry, dlaczego tak się dzieje? Przecież to są dobre pragnienia szczęśliwa i zdrowa rodzina czy dobrze prosperująca firma. Cel naszego życia jest jednak inny: jest nim zbawienie. Bóg prowadzi nas różnymi drogami, często dziurawymi, krzywymi, pod górkę, ale to wszystko jest dla naszego dobra. Bóg patrzy na nasze życie w innej perspektywie niż my, od widzi wieczność, my patrzymy tylko na następne kilkadziesiąt lat. Każda trudność, każdy problem ma nas umacniać i przybliżać do zbawienia. Bóg wie najlepiej czego w tym momencie potrzebujemy.. Mój katecheta powtarza, że opatrzność Boża to kłody rzucane pod nogi przez Boga. Zadaniem tych kłód, jest stałe zwracanie naszej uwagi na Boga. On w różny sposób kieruje naszym życiem byśmy ostatecznie doszli do celu, czyli zbawienia.

W książce Reginy Brett, możemy przeczytać :
"Życie to pasmo problemów: albo akurat przeżywasz kłopoty, albo z nich wychodzisz, albo przygotowujesz się na kolejne. Dzieje się tak dlatego, że Boga bardziej interesuje twój charakter niż twoja wygoda. Bóg woli prowadzić cię do świętości niż do szczęścia."

 Nie gniewajmy się więc na Boga, że nieustannie rzuca nam kłody pod nogi, On wie, czego najbardziej potrzebujemy i nam to daje. Nawet jeśli teraz niektórych rzeczy nie rozumiemy, kiedyś nam je wyjaśni. On pragnie naszego zbawienia.